İvan İlyiç’in Ölümü

Ölüme mahkum edilmiş bir insanın, kurtuluşu olmadığını bile bile celladıyla boğuştuğu gibi boğuştu.

“Yanlış! Ne için yaşamışsan ve ne için yaşamaktaysan hepsi, senden yaşamla ölüm gerçeğini saklayan yalanlar. Hepsi yanlış, aldatmaca...”

Kendi kendine, “Hepsi bu,” dedi, “insan doğaya yardım etmeli, hepsi bu!”

İvan İlyiç’in bedensel sancıları korkunçtu, ama zihinsel ve ruhsal acıları onlardan da korkunçtu. O acılar onun için daha büyük bir işkenceydi.

. Sonra her şey karardıkça karardı ve kararma git gide hızlandı. Ölümle aramdaki uzaklığın karesiyle ters orantılı olarak.

Tepeye tırmandığımı sanırken tepe aşağı iniyormuşum meğerse! Gerçek bu. Herkesin gözünde ben yükselmekteydim, oysa gerçekte bütün bir zaman yaşamım ayaklarımın altından kayıp gitmekteymiş... İşte sona geldik, artık ölmeliyim.

kendisine acımasızca ve korkunç görünen haksızlık, başkalarınca çok olağan kabul ediliyordu