Səhra çiçəyi

İnsan həyat yolu ilə addımlayarkən tufanlardan keçəndə də, günəşin şəfəqlərindən həzz alanda da, burulğanın düz ortasında dayananda da onun nicatı məhz iradəsindən asılıdır.

Valideynlər qocalanda övladlar onların qayğısına qalacaqlarından uşaqları özlərinin qocalan vaxtı alacaqları təqaüd kimi görürdülər.

Yaşayırsansa, deməli, yaxşısan.

Hər iki həyatı – sadə və sürətli həyatı yaşadığım üçün məmnunam.

Həmişə həyatımızı “inşallah fəlsəfəsi” idarə edirdi. Həyat Allahın bizə verdiyi bəxşişdir və ölüm onun əlindədir, biz bəndələrin isə Onun işinə qarışmağa haqqı yoxdur.

“Ağacdan başıaşağı sallanıb yellənmək istəyirəm!”

Nəyinsə olmayanda onun əsl dəyərini bilirsən və bizim heç nəyimiz olmadığından hər şeyə çox önəm verirdik, dəyərləndirirdik.

Reallıq odur ki, mən bəxti gətirmiş insanam. Bəs aybaşı ağrıları ilə güclə ayaqda qalmağa çalışaraq öz keçilərini sulamaq üçün millərlə yol getməyə məcbur olan səhra qızları necə olsun? Bəs hər doğuşdan sonra vaginası əri üçün dar olsun deyə yenidən paltar kimi tikilən qadınlar? Yaxud doqquzaylıq hamilə ikən evdə acından ölən digər on bir övladı üçün səhrada yemək axtarışına çıxan analar necə? Bəs ilk övladının doğuşuna hazırlaşan vaginası sıx tikilmiş qadının sonrakı vəziyyəti? Anam kimi tək-tənha səhraya çəkilib yanında heç kim olmadan doğan qadınların aqibəti necə?

Dünyanın bir tərəfində insanlar aclıqdan, başqa bir tərəfində isə toxluqdan əziyyət çəkirlər, arıqlamaq üçün pul xərcləyirlər…

Həyatda həyatın özündən başqa daha dəyərli olan yeganə nemət sağlamlıqdır.