Ана ғұмыр

– Кім?

– Мен жаңа звондаған ағамын.

Ашты. Бес-алты жасар топ-томпақ бала. Ар жағынан ересектеу қыз көрінді.

– Сәуле қайда?

– Өліп қалды.

Тақ-тақ етеді.

– Қашан?

– Кеше.

– Қалай өліп қалды?

– Көп дәрі ішіп, іші ауырып. Ал Сізге мына хатты тастады.

Қараңғылықтан өзге еш нәрсе көрінбейді.

– Серік.

– Серік деймін.

– Не болды?

– Мен үйге кеттім.

Ол бір сәтке қимылсыз қалды.

– Не болды?

– Еш нәрсе болған жоқ. Мен үйге кеттім.

– Қона салсаңшы.

– Жоқ.

Сәл үнсіздіктен кейін.

— Өзің біл, — деді ақырын.

Дала жаздың кешіндей жып-жылы екен.

Шай ішіп кетпейсің бе?

Ешкім келіп қалмай ма?

Келмейтін шығар...

Жарайды. Кофе бар ма?

Бар.

Ержан ас үйден тауып алған газетті аударыстырып кофені үнсіз ішті.

– Егер біреу келіп қалса, жаман еш нәрсе ойламайтын шығар, — деді біраздан соң.

– Иә.

Ол күлді. Ержан да жымиды.

Мені қандай қорқақ деп отырсың ба?

Жоқ.

Сен үшін қорқамын ғой.

— Иә.