Een bijna volmaakte vriendschap

Het was alsof de tranen die ik had gehuild een troebel waas voor mijn ogen hadden weggenomen, en mijn Ik kan niet meer! was een vraag geworden: Wat kan ik doen?

Hij vond zijn werk niet bijzonder fijn. Wat hij er fijn aan vond was alleen de routine en de bevrediging die het hem schonk daaraan vast te houden. Het wrijvingsloze eraan. Zelfs als voor de rest niets functioneert. Dit wrijvingsloze in stand willen houden, in weerwil van de werkelijkheid, was het zwaarste werk dat hij ooit heeft gedaan.

Ik vraag me vaak af waarom wij dat niet meer kunnen, zinloos gelukkig zijn. Waarom we, als we groter worden, in nauwe en lage ruimten zitten, waar we ons ook bevinden, hooguit van de ene ruimte naar de andere gaan, terwijl we als kind toch in een ruimte zonder muren waren. Want zo herinner ik het me: toen ik klein was, was mijn onderdak mijn hier en nu. Noch het verleden noch de toekomst kon me iets maken, en hoe mooi zou het zijn als dat vandaag nog zo was. Als we bijvoorbeeld niet voor het resultaat zouden kunnen werken, maar uit overgave, zonder inspanning.