Оралхан Бокей. Камшыгер

- Апыр-ай, Садаға. Біз де ерсек қайтеді,— деп, үздіге тақымдаған жігіттерге:

- Қауқарларың қатындарыңа жетпейтіні бар, құйрықтарыңды қыспаймысыңдар. Қайта шабу не теңіміз, — деп, қатты қайырып тастады. Өзі атқа қонды

Тфу, атаңа нәлет! Пышағым ет жеген жерімде қалып қойыпты,— деді бұлқан-талқан ашуланып.

- Садаға, менікін алыңыз...— деп, алтауы бірдей шошаң қағысып пышақтарын ұсынып еді, қай бұрынын алып, қолындағы жаңқаны үшкілдеп ұштады. Тісінің арасын шұқыды. Тілге жаңа келді.

- Сендер мені осы жерден күтесіңдер.

- Сіз қайда барасыз?!

- Керейден тігерге тұяқ алмай кері оралу — туасымда жоқ ырым.

- Біз де барамыз. «Аузы күйген үріп ішер» деген. Енді берік болармыз, Садаға,— деп, әлденеден құр қалатындай жамырасты жігіттер.

- Жоқ. Үйірімен жылқы алдырмайды олар. Сақ отыр. Мен күзетшінің шідердегі атын ұрлаймын,— деді тісін шұқыған күйі.

Дегенмен, үлкен бір орашолақ әбестік жасағандарына қиналыстан гөрі, Садақбайдан қаймығу, ұялу басым секілді. Жолбасшыларының бұлайша сыздана

Үй, қолаба ынжықтар-ай!— деп, тісін шақыр-шұқыр қайрап, ақырып жіберді

Садақбай ауыл жақты қарауылдай байырқалап қалған-ды. Жігіттердің анау бос белбеу пәстігіне қаны қайнап, шиыршық атып тұрған. Ауыл жақтан аттаншы шықпаса, өкпе тұсынан өзі килігем бе деп еді

Апыр-ай, маған не көрінді бүгін...»