Gerbrand Bakker neemt de lezer (en meestal ook een hond) mee door de seizoenen, naar de bossen in Duitsland, waar hij nu woont en gaat naar zijn eigen geboortegrond in de Wieringerwaard. Hij beklimt Welshe bergen en bekijkt tuinen in alle soorten en maten.
Zijn observaties proberen de menselijke drang om de natuur te willen controleren te doorgronden. Als de Oostvaardersplassen oorspronkelijke natuur zijn, wat voor een idee van natuur koesteren wij dan? Bestaat zoiets als ongecultiveerde, wilde, echte natuur in Nederland nog? Of hebben wij al lang iedere vierkante meter in dit land ingepolderd, bewerkt en heringedeeld?
Op lichtvoetige wijze maakt Bakker ons deelgenoot van zijn leefwereld, waarin hij onderzoekt hoe wij – mensen, planten, dieren – samenleven in een wereld, waarin hij de natuur toejuicht en vervloekt, maar waarin hij boven alles een verbinding probeert te zoeken. Net en aangeharkt, wild, overwoekerd, tuinen die je om de tuin leiden – de gediplomeerde hovenier heeft het allemaal gezien
en vraagt zich af of je aan een tuin kan zien, welke idee van de natuur en van onszelf erachter zit.
