Ботагөз

желкесінде найзадай шаншылып Оқжетпес тұр екен. Күзді күні қайыңның жапырағы сарғаяды, теректікі қызарады, жасыл түсін өзгертпейтін қарағай ғана. Оқжетпестің жиған жүктей текшеленген сұңғақ денесінің омырауына шейін осы үш түрлі ағаш араласа өскен. Солардың түрлі түспен құлпыруы Ботагөздің көңілін көлден тауға аударды. Оқжетпестің найза денесі Ботагөзге түрлі түсті жібек лента араластыра өрген қыздың тұлымына ұқсап

«Биік мансап, биік жартасқа шарықтап ұшып қыран да шығады, жорғалап жүріп жылан да шығады», дейді Абай.

Айналасын тамашалаған Асқардың ойына Абайдың көктемді суреттеген өлеңі түсіп, арбаның үстінде ыңырсып сол өлеңмен ән айтайын деп еді, аспанға шырқап шығып алып, қанаттарын жыбырлата қағып жырлаған боз торғайлар көңілін бөліп жіберді.

– Кеттік!–деген дауысқа Ботагөз жалт қараса, Кузнецов екен.

– Қайда!

– Бақытқа!

сыпайы сырын жасырмас»

Ботагөздің үш ағасы бар еді. Балтабек – ең үлкені. Айбала соның келіншегі. Екінші – Темірбек ортаншы ағасы. Кенжетай – кенже ағасы. Кенжетай жалданып қазынаның жәмшігін айдайды. Ағайынды бұл үшеуінің жас мөлшерлері бір-біріне жақын: Балтабек жиырма алтыда, Темірбек жиырма төртте, Кенжетай жиырма екіде. Әкелері Тұяқ ерте өлген. Шешелері Ұлберген шаруадан қалмаған, жасы қырық бес шамасындағы кісі.

Тан, алдында түннің қараңғылығы қоюланатынын өзің білесің. Қазақтардың «таң қараңғысы» дейтін мезгілі таңның алды және түннің ең қараңғы мезгілі. Түн неғұрлым қараңғылығын қоюлатса, таң солғұрлым тез атады.

Менің бұл қызды алам дегенімді жұрт естіді. Енді мұны алмау – маған өлім.

бұл бір өткір қыз болайын деп тұр екен.

Адам баласында аңнан да рахымсыздар кездесетінін мен ақтардың қылығынан көрдім. Бұларда адамгершілік сана сөніп, айуандық қылық қана қалған. Мұндай жыртқыштықты адам баласы баяғы күнінде де істемеген шығар!.