Młoda kobieta, Iris Carr, wraca z Europy do Anglii. Podróż pociągiem uprzyjemnia sobie rozmową z sympatyczną starszą panią, która przedstawia się jako panna Fray. Wkrótce tytułowa bohaterka powieści znika bez śladu. O kobietę dopytuje tylko Iris, współpasażerowie jednogłośnie zapewniają, że nikt taki nie podróżował z nimi w pociągu. Na niekorzyść relacji Iris przemawia także incydent sprzed podróży. Na dworcu doznała porażenia słonecznego, co pozwala przypuszczać, że nie mówi racjonalnie. Młoda kobieta jest jednak pewna, iż spotkała pannę Fray. Iris postanawia odnaleźć starszą panią.
Interesująco poprowadzony wątek nie pozwala czytelnikowi zignorować poszukiwań, które prowadzi Iris. Chętnie wierzymy jej przypuszczeniom, by po chwili uznać, że głosy kwestionujące istnienie panny Fray są właściwie równie przekonujące. Powieść przetrwała próbę czasu — czytając, łatwo jest zapomnieć, że utwór powstał ponad osiemdziesiąt lat temu. Od tego czasu aż trzykrotnie adaptowano go na ekran. W 1938 roku film Starsza pani znika reżyserował sam Alfred Hitchcock.
Ethel Lina White (1877–1944) — brytyjska autorka kryminałów. Jedna z najbardziej znanych autorek tego gatunku, największą popularność zdobyła w latach 30. i 40. XX wieku w Wielkiej Brytanii oraz w Stanach Zjednoczonych. W ostatnich latach nieco zapomniana, wówczas cieszyła się popularnością porównywalną do tej, jakiej doświadczyły Agatha Christie i Dorothy L. Sayers. Pierwszoplanowe bohaterki jej książek to często kobiety zwyczajne, przeciętne, które muszą nieoczekiwania wykazać się sprytem i hartem ducha, chcąc rozwiązać skomplikowaną zagadkę, z którą się zetknęły.
