Atlantis

Her şeyi istiyorum ve hiçbir şeyi. Her şeyi yapabilirim ve hiçbir şeyi. Zihnim doldu taştı ama yine de boş kaldı.”

Tufan yakın,” dedi Frederick. “Kömür kıymetli, buğday kıymetli, petrol kıymetli ama insanların çöp kadar değeri yok.

Büyük kadın reformcular, kadınları görünüşte erkek gibi davranmaya zorlayanlar değil, erkeklerin -en kudretlisinin dahi- kadından doğma olduğunun farkında olanlardır.

tanrıların insanı, sonraysa insanların tanrılarını yapmak için kullandıkları kile.

şair der ki ‘kadının en güçlü olduğu an en zayıf olduğu andır.’

Dalgalar bazen birkaç saniyeliğine neşeli bir ihtiyarın komik, tombul yanaklı yüzünü oluşturuyordu.

Hepsi, bir berber damarlarındaki tüm kanlarını hacamat etmiş gibi, solgun görünüyor. Eğer Avrupa kendini kurtarmak istiyorsa, tek umudu var – maceracıları, zimmetine para geçirenleri, hileli müflisleri, umumhane sahiplerini, hırsız ve katilleri Amerika’ya göndermenin suç sayılmasını sağlayacak bir yasa çıkarmak. Amerika limanlarındaki Alman, İngiliz ve Fransız gemilerinde bu insanlar çoktan Avrupa’nın özel koruması altına alınmıştır. İşte o zaman göreceksiniz Avrupa, Sam Amca’ya nasıl toz yutturacak.”

Ardından, kablonun iki ucundaki insanoğlunun ilk mesajlar aktarıldığında neden sevince boğulduğunu merak etti. Belki de bu sevincin mistik bir sebebi vardı. Esas sebep, birinin dünyanın bir ucundan diğerine bir dakika içinde yirmi kez “Günaydın, Bay Smith” ya da “Günaydın, Bay Brown” diye telgraf gönderebiliyor olması veya dünyanın dört bir yanından haber dedikodularıyla insanlığın zihnini bulandırabilmesi değildir muhtemelen.

Amerikalılar papağan gibidir, durmadan iki kelimeyi tekrarlarlar: dolar ve iş, dolar ve iş, dolar ve iş. Bu iki kelime Amerika’da kültürü öldürdü. Bir Amerikalı, İngiliz ahlâkına sahip olmanın ne olduğunu bile bilmez. Dolar ülkesi denen bir ülkede yaşamanın vahametini bir düşünsenize. Avrupa’da insanlar var. Amerikalılar her şeye, ahbaplarına bile, kaç dolar ettiklerine göre değer biçerler. Eğer bir şey para etmiyorsa, onun yanından bile geçmezler. Sonra da Carnegie şirketiyle ortaya çıkar ve bizi tiksindirici esnaf felsefesiyle şaşırtmaya uğraşırlar. Dünyanın parasının bir miktarını alıp, sonra birazını büyük bir gösterişle geri vererek dünyanın gelişmesine yardımcı olduklarını mı düşünüyorsunuz? Bize paralarının bir kısmını verme lütfunda bulunsalar, Mozart ve Beethoven’ımızdan, Kant ve Schopenhauer’ımızdan, Schiller ve Goethe’mizden, Rembrandtlardan, Leonardolardan, Michael Angelolardan, kısacası sanatsal ve entelektüel zenginliklerimizden vazgeçer miyiz? Amerikalı aşağılık bir milyoner, bir para manyağı, tüm bu saydığım büyük insanlara kıyasla kim oluyor ki? Bırakın gelsin o bizden sadaka istesin.”

Bir anneler derneği kurup kadınları öğütlemeliyim. Her üye, çocuğunu bir erkeğin üstlenmesine gerek duymadan, yani sözde iffet denilen şeye aldırış etmeden, anneliğini benimsemelidir. Kadının gücü bunda yatar; yeter ki, çocuğunu utanç duyarak, saklayarak, korkarak yetiştirmek yerine onun-la gurur duysun. Gururunuzu, hakkınız olan insanlığın annesi olmaya dair içgüdüsel bilincinizi geri kazanın; bu bilinç sizi yenilmez kılacak.”