Радзіва «Прудок»

У тэатры пацікавіліся, ці валодаю я беларускай мовай. У астатніх месцах — ці п’ю.

Чым болей для душы, тым меней для кішэні.

А тым часам у Прудку. Учора ў краме:

— Цукар е?

— Няма.

Сёння ў краме:

— Цукар е?

— На, я табе з дому прынесла

У мяне бульба расце па прынцыпе «адзін мех закапаў — адзін выкапаў, ніводная не прапала». То бок вельмі пагана

Мае тэксты можна чытаць на аўтобусным прыпынку і ў метро. Я пішу іх для людзей, якія спяшаюцца жыць.

— На ўчоце састаіш?

— Не.

— Я праверу. Цётка кажа:

— Зрабі плот вышэй.

— Навошта?

— Каб людзі не бачылі.

Кожны беларус мусіць быць партызанам. Самы лепшы беларус — такі, які зрабіў штосьці неверагоднае, а пра яго не напісалі ў газеце пры жыцці.

Але я свой партызанскі ген згубіў. Пра мяне нават прыказка е: язык у роце, як чорт у балоце.

Прыміце мяне такім.

— Каго любіш?

— Люблю Беларусь.

— То трымайся.

Пакуль мы будзем рухацца, жыццё нас будзе слухацца.

Толькі паляшук у слове «мама» можа зрабіць дзве памылкі і напісаць

«сала».

Дзядзька Саша пазваніў у лякарню сваёй сястры — цётцы Вользе. У той былі праблемы з настроем, і цётка Вольга накрычала на свайго брата — дзядзьку Сашу. Дзядзька Саша пазваніў другой сваёй сястры — маёй маці — і пажаліўся ёй на цётку Вольгу, што тая накрычала на яго, калі ён пазваніў ёй у лякарню. Мая маці пазваніла сваёй сястры — цётцы Вользе — і накрычала на яе за тое, што тая

Я шмат усяго магу дараваць мышам. Толькі не лён! Ну як можна было лён зжэрці, падлы вы кашлатыя небеларускія!!!